جواد جوکار: وقتی که روند پیشرفت کشورهای بزرگ در زمینه های فرهنگی، اقتصادی، سیاسی ،اجتماعی و ... را بررسی می کنیم متوجه می شویم که همگی سیستم پرورشی و آموزشی با نشاط و به روزی داشته و همیشه در تلاشند تا این سیستم پرورشی و آموزشی را همچنان پر نشاط ، جذاب و به روز نگه دارند زیرا انسان، محور توسعه پایدار است و کشورهایی که برای نیروی انسانی خود، برنامه ریزی هدفمند و آینده نگر نداشته باشند یعنی که ارزش شایسته ای برای نیروی انسانی خود، در نظر نگرفته اند و سرانجام در مردابی که خود با دست خود ساخته اند فرو خواهند رفت و شاید به همین خاطر باشد که بار ها، از خودمان یا دشمن فرضی!! شکست خورده ایم غافل از اینکه دشمن واقعی ما، خود ما هستیم و در واقع، دشمن واقعی ما، دانش کهنه و مهجور ماست که بلای جای ما شده و مانع حرکت ما می گردد. یکی از نگرانی های همیشگی من، این بوده که چرا مدرسه که به عنوان خانه دوم ما محسوب می گردد نباید آنقدر جذاب و پرنشاط باشد که تا پایان یافتن آن را به انتظار ننشینیم و هر لحظه از تعطیلی آن را جشن نگیریم و بلکه نگران و غمگین هم شویم. برای رفع این نگرانی، بررسی های زیادی را انجام دادم و به این نتایج رسیدم.