محسن آزموده/ در بدو امر به نظر می‌رسد بحثی درباره فلسفه زبان به نحو عام و گفتاری درباره فلسفه زبان قاره‌ای در اندیشه دریدا به نحو خاص هیچ ربطی به زندگی اجتماعی و سیاسی ندارد و از دلمشغولی فلاسفه‌ای برج عاج‌نشین به بازی‌های ذهنی برمی‌آید. اما در همین گفتار فعلی بابک احمدی، نویسنده و مترجم شناخته شده آثار فلسفی نشان می‌دهد که چطور مباحثی تا این دست انتزاعی به زندگی روزمره پیوند می‌خورند. گفتار پیش رو گزارشی از سخنرانی بابک احمدی است که عصر چهارشنبه ١۶ اردیبهشت سال جاری در پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی در راستای همکاری پژوهشکده زبانشناسی پژوهشگاه علوم انسانی و انجمن زبانشناسی ایران درباره فلسفه زبان قاره‌ای ارایه شد. در آغاز نشست یحیی مدرسی استاد پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی به ارتباط میان زبانشناسی و فلسفه اشاره کرد و گفت: حوزه زبان و فلسفه از دیرباز مورد توجه زبان‌شناسان و فلاسفه بوده است. همچنین بسیاری از زبان‌شناسان تحت تاثیر فلاسفه بوده‌اند و از ایشان بهره برده‌اند. نمونه بارز ایشان نوام چومسکی که همیشه خود را از کسانی می‌داند که پیروی دیدگاه‌های دکارت هستند. در ادامه بابک احمدی سخنرانی کرد که گزارشی از آن از دیده می‌گذرد.
سارتر از متفکران خواست که روی متون ادبی بیشتر کار کنند. او در زندگینامه‌اش «کلمات» در بخش «خواندن و نوشتن» متن ادبی را در مرکز فهم خودش وارد کرد و جهان را زبانی خواند و برای این جهان نوشت و در زبان زندگی کرد
بابک احمدی بحث خود را درباره فلسفه زبان در اروپای قاره‌ای و به ویژه فلسفه زبان در اندیشه ژاک دریدا خواند و گفت: بحث من عمدتا به فلسفه زبان قاره‌ای و مخصوصا اندیشه‌های ژاک دریدا اختصاص دارد و بنابراین وارد مباحث فلسفه تحلیلی نمی‌شوم. همچنین به عنوان شخصی که در حوزه فلسفه زبان آثاری دارد، کارم به زبانشناسی به مثابه علم ارتباط ندارد اما به طور ناگزیر هنگام بحث به مباحث زبانشناسی هم وارد خواهم شد.
برش
دریدای پیر در آخر عمر نوشت که آینده یک هیولاست. همیشه برای ما زندگی آیندگانی و تصور آینده هیولانی است. او از هیولاهای عجیبی که بر زندگان حکومت می‌کنند صحبت می‌کند، مثل ومپایر و خون‌آشام یا دراکولا. دراکولا مرده است، اما زندگان را می‌خورد تا خون‌آشام شوند و بمیرند و آنها نیز به نوبه خود همین کار را می‌کنند. این گسترش خون‌آشام، شبیه همان کار مرده‌ای (سرمایه) است که کار زنده را می‌خورد و خودش زنده می‌ماند و بسط می‌یابد و بازتولید سرمایه می‌شود. دریدا زنده نماند تا مخوف‌ترین هیولاهای زمان ما مثل داعش و طالبان را ببیند. او اینها را ندید، اما به خوبی هیولاهای آینده را دید، زیرا رد آنچه اکنون نیست را در آینده جست‌وجو می‌کرد. در هر ظلم و ستمی می‌توانید ردی از ستم‌های آینده ببینید.
