۱) یکی از مهمترین ویژگی های «جامعه» و زندگی اجتماعی محو کردن «انسان» است. جامعه با استفاده از ابزارهای قدرتمند خود، بویژه فرهنگ، می کوشد ما را در زندان خواسته های خود از ما گرفتار سازد تا از ما انسان اجتماعی یا فرد مطیع هنجارهای اجتماعی بسازد. ارزش هایی چون سواد، سلامت، ثروت، تربیت، راستگویی، خوب بودن، فروتنی، بخشایش،و…..و تلاش برای پایبند نگه داشتن انسان به آن ها، ارزش های اجتماعی هستند که جامعه می کوشد از طریق آنها ما را تبدیل به انسان های اجتماعی اخلاق مدار و قانون گرا سازد تا از آن طریق ما تبدیل به عاملان اجتماعی یا کنشگران اجتماعی فراهم آورنده و انجام دهنده نیازهای نظام اجتماعی شویم.به زبان نیچه، فیلسوف برجسته آلمانی، جامعه تمایل به تبدیل جان ما به «شتر» دارد:شتر حیوانی است که بار می برد؛بار ارزش های مستقر، بار آموزش و پرورش، بار اخلاق و بار فرهنگ. باز به زبان نیچه، جامعه در این فرآیند نه با جمع بستن نیروهایش، بلکه با کسر کردن و ضعیف نمودن نیروی ما است که پیروز می شود. جامعه با استفاده از ضعف نخستین کودک انسانی(در معنای فرویدی و آگامبنی آن)، خود و تاریخ خود را وارد ما می سازد و از ما موجوداتی مطیع، بهنجار و گرفتار در دامنه تعریف جامعه از زندگی، می سازد.
۲) شاید در نگاه نخست این فرآیند طبیعی جلوه کند، اما اگر انسان های یک جامعه باز به زبان نیچه تبدیل به «بره هایی شوند که می گوید من می توانم هر کاری که عقاب انجام می دهد را انجام دهم، این فضیلت من است که از انجام دادن آن خودداری می کنم، باید عقاب مانند من عمل کند…..»، آنگاه می توان مدعی شد که آن جامعه گرفتار در «خواست نیستی» یا «فرهنگ انکار زندگی» است. شکل ساده این ماجر این است که اگر از فردی در چنین جامعه ای بپرسی که چرا در پی گرفتن حق ات نیستی، یا می گوید او را بخشیده ام یا می گوید ایراد نداره، خدا به جای حق نشسته است و حق مرا از او می گیرد. در چنین حالتی، جامعه میل شجاعت، جاه طلبی،تلاش، کار، استحکام شخصیت، کنجکاوی،عشق، شور جنسی،طبیعت دوستی، شوخ طبعی، هنردوستی، ورزش دوستی، و….. خود را وا می نهد و تبدیل به جامعه ای زاهد، عصا قورت داده، خشن، دنباله رو، تنبل، عبوس، ریاکار، زنباز، تنبل، کج سلیقه،و…..می شود که هر گونه انرژی مثبت در زندگی که در آرزوی واقعی آن است را تبدیل به دشمن خود می کند و در قالب انگاره های فرهنگی و حتی مذهبی به جنگ آن ها می رود و انکار آن ها را در متون مقدس جستجو می کند. این جامعه به جای آن که در پی زندگی باشد و زندگی را در همه وجوه خوب و بد انسان جستجو نماید و بکوشد وجوه بد انسان را از طریق فرآیند «پرورش» تبدیل به زمینه رشد و تعالی انسان سازد، می کوشد با «انکار» هر گونه «درد» نیازمند «تلاش»، خود را ظاهراً تبدیل به یک «اتاق عایق شده کوچک» و واقعاً تبدیل به یک محیط راکد خشن سازد.در این جامعه، به جای آنکه بی عدالتی زمینه ساز خلق نظریه های اقتصادی راهگشا شود، خشونت خلق می گردد؛ به جای آنکه حسادت منجر به رقابت با رقیب و خلق شاهکاری ادبی شود، تلخکامی بوجود می آید؛ و به جای آنکه آسانی روابط انسانی منجر به خلق عشق شود، سوء استفاده جنسی بیشتر می شود. جامعه گرفتار در فرهنگ «انکار زندگی» جامعه است که خود را چنان گرفتار در «ضرورت های» تعریف شده مقبول موجود می یابد، که قادر به دیدن هیچ «امکانی» برای/در کنش های ذهنی و عملی جدید خود نیست.
