بازدید از خانه سالمندان محمدیه غمی بزرگ را به جانم ریخت …قضاوت نکردن کسانی که پدر یا مادر خود را به این جا سپرده اند سخت است و این لابد عوارض تغییر و تجدد است و ناگزیر از آنیم…تغییراتی که نمی شود مانع از آن شد …کمبود وقت، غرق شدن در روزمرگی، و مشکلاتی که با جلورفتن و پیشرفت روز افزون بیشتر و در شکلهای جدید خودرا نشان می دهد، اما عاطفه انسانی چه می شود…کسانی که روزها و ساعت ها در کنار ما و برای ما بوده اند، آیا رواست که حالا زمانی هرچند کوتاه ما برای آنها نباشیم …
پیرزن زیر پتوی سبز رنگش خیلی کوچک به نظر می رسید، از کنارش که رد شدم دستم را گرفت و آهسته چیزی گفت صدایش بالا نمی آمد ،دوباره تکرار کرد “یه بوس میدی” خم شدم و پیشانیش را بوسیدم، چشمانش عجیب مرا یاد مادرم می انداخت قلبم فشرده شد… فکر کردن به اینکه او تمام مدت محصور در این تخت و این اتاق است و منظره دیوار زرد رنگ کنارش بیشترین چیزی است که می تواند ببیند، برایم دردناک و غیر قابل تحمل است… زشتی های دنیا تمامی ندارد و من چقدر خسته ام از دیدن این زشتی ها…سرای سالمندان:
اتاق های خانه سالمندان:
سالن‌ها و اتاق نشیمن خانه سالمندان:
ویژگی های محیطی خانه سالمندان:
