خلیل موحد: واژه ی منحوس فقر و برابر نهاده های آن؛ یعنی، ناداری ، بی چیزی، تهیدستی، تنگدستی که در تقابل با لفظ غنا و معادل ها و مفاهیم کم و بیش هم خانواده با آن؛ یعنی، دارایی، پردستی و گشاده دستی کارکرد می یابد، واژه ای است که گویا عمری دارد به درازای تاریخ انسانی و بیشتر همزاد و همراه است با عبور از کمون و زندگی جمعی اولیه، و دوشقه شدن بشریت به دو طبقهی مسلط و زیرسلطه. این کلمه افزون بر کاربرد آن در زیست عادی مردمان از عام و خاص، در ادبیات کلاسیک ایران و به خصوص در اقلیم عرفانی آن نیز بازتاب پردامنهای یافته است و برای نمونه، حافظ برای رهایی از آن، راهکار کوشش در عیش و مستی را پیشنهاد کرده است.