ماهنامه و یا بیش تر دوماهنامه ی «کیان» به صاحب امتیازی سید مصطفی رخ صفت، مدیر مسئولی رضا تهرانی و سردبیری ماشاالله شمس الواعظین، در آبان سال ۷۰ و با بهای ۵۰ تومان پا به عرصه ی وجود گذاشت. این نوزاد خجسته ی دنیای روزنامه نگاری ایران نیز به سان دیگر فرزندان مبارک قدم هم شأن خود، گرچه به اسم و عنوان، پدیده ای نوظهور بود اما به رسم و محتوا، ریشه ای ستبر در خاک پاک و پر استعدادی مردمانی داشت که دیرزمانی پروژه ی فکری خود را بر بنیاد زایش، رویش و تعالی اندیشه و نگرش عقلانی به تئوری ها و مقولات دینی و نیر به پالایش و پیرایش دین از انگاره های استبدادی و ظالمانه و خرافه زدایی از ساحت مذهب کلید زده بود. جماعت گرداننده ی کیان پیش از این و در دهه ی ۶. در مجله ی «کیهان فرهنگی» وابسته به مؤسسه ی تنومند کیهان که زعامت کل آن را سید محمد خاتمی وزیر ارشاد آن زمان به عهده داشت، به فراخور دارای سابقه و تجربه ی مدیریتی بودند.
رویکرد نوگرایانه و خارج از کادر اندیشه و سیاست رسمی مجله ی کیهان فرهنگی و به خصوص انتشار مقالات « قبض و بسط تئوریک شریعت» عبدالکریم سروش در سال ۶۷ در آن نشریه، غلغله و ولوله ای در محافل بی جنب و جوش حوزوی و دانشگاهی برپا کرد و افزون بر موافقان و همدلان، مخالفان و ستیزه جویانی فراوانی را برای کیهان فرهنگی و سروش دست و پا نمود. تا جایی که حتی به گفته ی سروش: خاتمی به عنوان وزیر ارشاد و یا مصدر مؤسسه کیهان، ضمن مبادله ی نامه با کیهان فرهنگی، پاره‌ای از روش‌های کیهان فرهنگی را مورد انتقاد و بلکه انتقاد شدید قرار دادند. و میان رخ‌صفت و خاتمی گاه گفت‌وگوهای نسبتا تند و پرحرارتی می‌رفت.(ن.ک: سایت شخصی عبدالکریم سروش)
