چندی پیش برای تهیه این نگرخواهی از دوست هنرمندی خواستم مطالباتش را از مدیرکل جدید فرهنگ و ارشاد اسلامی استان بنویسد. وی گفت «تا کنون هر درخواستی برای هر کدام از مدیران کل ارشاد استان نوشتم بی فایده بود. این کار چه فایده ای دارد؟ نه می خواهم بدانم واقعا چه فایده ای دارد؟ » گرچه ظاهرش به بی تفاوتی شبیه بود، اما خشمی فرو خفته ناشی از عدم توجه مدیران قبلی به خواسته هایش را حس کردم. پاسخی نداشتم. پس از مکثی گفتم : «تنها راه مطالبه است. نمی توان ساکت نشست.»
در این موارد طبیعی است چنین خشمی به بی اعتمادی منجر شده و در نهایت به واکنش های مختلف می انجامد. چه بسا هنرمند با ترک فعالیت هنری اش دست به حرکتی «انتحاری» بزند. بر انتحاری بودن این فعل اصرار دارم چرا که بر این باورم هنرمند با دست کشیدن از فعالیت اش هم خودش را از بین می برد و هم جزیی از جامعه را. اما پرسش اینجاست که با چه مکانیزمی می توان مدیران را به پاسخ گویی و اجابت درخواست های به حق و قانونی طیف های مربوط به خودشان واداشت؟
مدیریت استراتژیک حوزه فرهنگ درباب آنچه که می توان مطالبه از مدیرکل فرهنگ و ارشاد نامید اسماعیل حسام مقدم روزنامه نگار و نویسنده
آن چه که در تمام طول هشت سال گذشته بر حوزه فرهنگ رفت، به زعم نویسنده وضعیت مصیبت بار مدیریت در حوزه فرهنگ بوده است. مدیریت لحظه ای، عدم وجود ثبات رویه در سیستم سیاستگذاری فرهنگی، بی توجهی به چندساحتی بودن امر فرهنگ و فقدان شناخت بر سطوح متعدد فرهنگ؛ همان آسیب هایی بوده که کلیت فرآیند مدیریت استراتژیک در حوزه فرهنگ را در آن دوره ناممکن نموده بود. ازهمین رو به زعم نویسنده مدیریت در سطوح کلان و استراتژیک فرهنگ (که در اینجا مدیریت کل اداره فرهنگ و ارشاد موردنظر می باشد) باید مبتنی بر “ماموریت بنیادی” حوزه مدیریتی خویش باشد، یعنی این نکته را همواره درنظر بگیرد که امر فرهنگ را باید به اصناف تخصصی بسپرد. به زعم امیل دورکیم بالاترین نقطه انسجام اجتماعی / فرهنگی آنجا هست که بتوان براساس اصناف خاص تقسیم کار نمود و همه اصناف در این تقسیم کار تخصصی؛ بالاترین کارایی و اثربخشی خویش را داشته باشند. آنچه که این مرحله از مدیریت استراتژیک را به وجود می آورد؛ وجود اعتماد اجتماعی و سرمایه فرهنگی بین مدیریت و عاملان فرهنگ(هنرمندان، ادیبان، روزنامه نگاران و…) هست.
شرایط جدید، مقتضیات و راه‌کارهای فرهنگی جلال خسروی شاعر
مهم‌ترین موردی که اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان بوشهر، به مثابه‌ی زیرمجموعه‌ی دولتِ جدید که بر خواست میلیونی تغییر و تحول در انتخابات خرداد ۹۲ مبتنی بوده، باید به آن توجه داشته باشد و نسبت به آن اقدام کند، ارائه‌ی و به‌کاربستن نگرش تازه بر اساس مقتضیات جدید، نسبت به فرهنگ، هنر و ادبیات می‌باشد. یکی از مصداق‌های این نگره، در این خواست بنیادین تجلی می‌یابد که دیگر هنر تابع امر سیاسی نباشد. به تعبیری باید به نقش خودآیین اثر هنری اهمیت ویژه داد. این به معنای نفی خصوصبت اجتماعی هنر نیست. عنایت به کارکرد هنر در نقد فرهنگی، زیباشناسی و اجتماعی که نبود آن عامل جمود، ایستایی و نازاییِ فکری و فرهنگی در جامعه‌ی ما بوده، به‌منظور رهایی از استبداد ذهنی و ایجاد، بسط و تعمیقِ گفتمان‌ِ نقادانه؛ اولؤیتِ مهمِ کارگزاران فرهنگی در این برهه‌ی تاریخی‌ست.
اندیشه نو باید داشت رضا مختارزاده کارگردان تئاتر
مطلقا نباید زیاده گویی کرد . دوست ندارم جوابم را با مقدمه ای اساسا این روزها بی اساس در مقوله فرهنگ و فرهنگ دوستی مردمان این سرزمین به بیراهه بکشانم . گستره فرهنگ این روزها حتی به یک بازی فوتبال محله ای هم رسیده و از آن ور مثلا بابک زنجانی هم دوست دارد باشگاه راه آهن را که خریده فرهنگی ورزشی بنامد و شرکت سورینت فیلم هم راه بیندازد . در استان ما وضع فجیع تر از این حرفاست . یادمان نرفته در ۸ سال گذشته تمام بودجه های فرهنگی مربوط به اداره کل فرهنگ و ارشاد این استان که لزوما می بایست در مجموعه های هنری ذیربطش به انجام می رسید سر از چه اموری درآورد ! آن قدر که به هنگام برپایی جشنواره تئاتر (مهم ترین رویداد هنری در استان)این دلهره در بین مسولین انجمن نمایش مبنی بر برگزار نشدن این جشنواره همیشه وجود داشت . باید توجه داشت که مدیریت فرهنگ و ارشاد مدیریت فراگیری ست . از روزنامه نگاران و نمایشگران شروع می شود و به کانون های مساجد و بعضا موسسات قرآنی هم می رسد . پس آن مقدار از آن بودجه ناچیز(واقعا ناچیز) که پس از کش و قوس های فراوان(واقعا فراوان) به دست مدیریت فرهنگ و هنر می رسد می بایست مابین مجموعه ها تقسیم گردد که بعضا متاسفانه این تقسیم بندی ها غیرعادلانه صورت گرفته و انجمن های هنری دستشان کوتاه می ماند .اما مهم تر از بودجه در این استان بهبود فضایی امن جهت فعالیت هنرمندان در حوزه های مربوطه خود می باشد. متاسفانه اخیرا اخذ مجوز در اکثر فعالیتهای هنری با سخت گیری های بسیار عدیده روبرو گردیده و بعضا بسیاری از هیات های نظارت در بسیاری از مجموعه های هنری فاقد تخصص و نگاه منعطف می باشند. اعتقادی به استفاده یا عدم استفاده از جوانان در این مجموعه ها را نداشته و ندارم اما مهم تر از نیروی جوان، فکر و اندیشه نو را جهت بسترسازی برای حضور افراد مختلف در این فعالیت ها لازم می دانم . لازمه ی اندیشه نو هم دید پلورالیزمی (تکثرگرایانه) به حوزه های مختلف هنری ست و هنر را از دید هنر نگریستن می باشد چراکه اگر اول بار هنرمند نتواند آزادانه به خلق اثر خود بپردازد در پی آن امر انتقال به مخاطب نیز به وجود نمی آید . انتظار می رود با توجه به نوع نگاه ویژه رییس جمهور روحانی به امرهنر و با تجربه بسیار خوب مدیریت فرهنگی هنری در دوران اصلاحات، هنرمندان این استان نیز بتوانند از قافله هنرورزی عقب نمانده و دست به تولیدات عمده ای در این عرصه بزنند .
اقتصادِ تئاتر سعید گلچمن بازیگر و کارگردان تئاتر
معمولا سطح انتظارات از متولی فرهنگ و ارشاد اسلامی استان بسیار بالا است و همین موضوع شرایط سختی را برای مدیر این حوزه فراهم می کند. البته به اعتقاد من بیشتراین توقعات به جا وحق طبیعی جامعه فرهنگی و هنری استان است اما برخی از مطالبات و رفع بعضی از مشکلات از عهده اختیارات یک مدیر کل خارج است و به سادگی نمی توان این خواسته ها را اجابت نمود. اگر بخواهم در مورد حوزه تخصصی خود یعنی تئاتر صحبت کنم باید بگویم که مدیر آینده کار بسیار سختی در این حوزه دارد چون در این چندسال اعمال سلیقه های مختلف مدیریتی آسیب های جدی را به این رشته وارد کرده است.بزرگترین معضل تئاتر در استان جشنواره زدگی و عدم درآمدزایی برای هنرمندان آن است که باعث بی انگیزگی و عدم رغبت به ادامه کارتئاتربه شکل حرفه ای می شود. در واقع مشکلات اقتصادی این حوزه تا حل نشود به هیچ عنوان نمی توان به دیگر مسائلی مانند آموزش، گسترش اجراهای عمومی و شعار “تئاتر برای مردم” فکر کرد. در نظر بگیرید که اکثر گروه های تئاتر استان بوشهر ماهها در گرما و سرما و با حداقل امکانات صرفا برای شرکت در جشنواره ها تمرین می کنند و در نهایت تنها چیزی که دستشان را می گیرد ورودی های ۴۰۰ – ۵۰۰ هزار تومانی و جایزه های اندک است که آن هم بخشی از هزینه های سنگین دکور و لباس را تامین می کند و این در حالی است که ازطرف دیگر، شرکت های مناطق ویژه نفت و گاز استان ملیون ها تومان بودجه فرهنگی خود را به پای هنرمندان غیربومی می ریزند. من معتقدم که چرخه تئاتر استان به شدت نیازمند تزریق بودجه است و سال ها است که انجمن هنرهای نمایشی شهرستان ها ازحداقل بودجه ریالی محرومند و البته نباید فراموش کرد که با توجه به وابستگی تئاتر استان به جشنواره ها، تعطیلی جشنواره های تئاتر طنز تنگستان،کودک دیر،دشتستان و غیره لطمه های جبران ناپذیری را به پیکره تئاتر شهرستان ها وارد کرده است و مدیر آتی باید احیای این جشنواره ها را در دستور کار خود قرار دهد .مجموعا پیشنهاد من به مدیر آینده تقویت این حوزه هاست:
به کودکان توجه کنید فریده دهملایی نقاش مجسمه ساز ومدیر وموسس آموزشگاه آزاد هنری آرتا
خداوند چنان عشق و لطافت و هنر را در وجود زن نهادینه کرد که این صفات برازنده و زیبا را ازان هیچ موجود دیگری نکرد و حال چه زیبا و نیکوست مدیریت سازمانی که وقف هنر و هنرمندان است در دستان شخصی از جنس زن باشد. خانم حمیده ماحوزی ضمن تبریک به شما در چنین پست حساسی که انسانهایی حساس که نبض و احساس جامعه در دستان خلاق و توانای آنهاست سر وکار دارید برآورده کردن حداقل خواسته های آن ها تحقق نگاهی نو به آینده هنر در استان است. امید است که طی سال های مدیریت شما جفایی که در حق این هنرمندان شده برطرف شود. به عنوان عضوی از این جامعه هنری و مادر اولین افتخار آفرین استان (شبنم پناهی) که خود را مادر همه کودکان استان می دانم که با پرورش بیش از چهل مدال آور برتر بین المللی به اثبات رسانده ام وداشتن سابقه ۲۰ سال تدریس نقاشی به خصوص در حوزه کودک بر خود لازم می دانم به مواردی که بسیار مهم می باشد اشاره نمایم به این امید که با مدیریت شما احقاق حق شود.
روزهای بهاری فرهنگ و هنر را آرزومندیم! قدرت الله مظاهری، طنزنویس مطبوعاتی و نویسنده
یادم می آد یکی از روزای بهاری روزگار اصلاحات بود. روزای بهاری قشنگی که دیگه تکرار نشدن و فکر هم نکنم تکرار بشن . جمع شده بودیم توی یکی از سالنای مرکز استان و قرار بود نویسنده ها، شاعران، روزنامه نگاران، هنرمندان و خلاصه همه اونایی که توی حوزه فرهنگ و هنر دستی بر آتش داشتن، دغدغه ها و دل مشغولی های خودشون رو با وزیر فرهنگ و ارشاد وقت در میون بزارن. وزیر فرهنگ و ارشاد اون روزا، آقای دکتر مهاجرانی بود. آدمای توی سالن، یکی یکی رفتن وایسادن پشت تریبون و با حرفای خودشون، وزیر رو مورد خطاب قرار دادن. نویسنده ها از نوشته های ناتموم شون گفتن/ نقاشا از تابلوهای نصفه نیمه شون/ تجسمیا از مجسمه های نیمه کاره شون/ فیلمسازا از فیلماشون گفتن که توی مرحله فیلم برداری مونده بود و تآتریا هم از نمایشای توی محاق مونده شون گپ زدن و آخر سر هم نوبت رسید به شاعران. چن تایی از شاعرا هم لب به شکوه باز کردن و دغدغه های خودشون رو از توی تریبون فریاد زدن. جالب اینجا بود که دغدغه همه آدما به نوعی به مسایل مالی برمی گشت. انگار هیچ کدوم از صنوف حاضر توی سالن، غیر از مشکل مالی، هیچ دغدغه دیگری نداشتن. به عبارتی، انگار اگر حساباشون رو با چن تایی عدد و رقم پر می کردن، همه نویسنده ها، می شدن ساعدی و گلشیری. همه نقاشا، می شدن کمال الملک. همه فیلمسازا، دست بیضایی و تقوایی رو از پشت می بستن. همه تآتریا، می شدن رادی و چرمشیر و همه شعرا هم، یا فروغ می شدن و یا شاملو!
خواستار اجرای زنده موسیقی هستیم محسن دوراهکی نوازنده و مدرش گیتار گلاسیک
همانطور که مستحضرید طی حدود ۲ سال اخیر بنا به دلایلی هیچ گونه مجوزی برای کنسرت های موسیقی در سطح استان صادر نشده که این امر منجر به انزوا و سرخوردگی هنرمندان موسیقی و همچنین رکود فعالیت های موسیقیایی در استان هنرپرور بوشهر شده است. لذا تقاضای همه هنرمندان و فعالان موسیقی از سرکار عالیه، پیگیری این مشکل و در نظر گرفتن راه حلی در جهت تسهیل و تسریع روند صدور مجوز برای برگزاری کنسرت ها و برنامه های زنده موسیقی است.
نگرانیم؛ رمقی برای فعالیت در عرصه ی فرهنگ و هنر نیست! یوسف اعتصامی؛ هنرمند حوزه هنرهای تجسمی
در مورد وضعیت حوزه ی کاری خودم، با دوستان هنرمند که صحبت می کنیم همگی از خاطرات خوب گذشته می گن. از جمعی که الان دیگه به ندرت هم دیگه رو می بینیم همه یه جورایی از وقت و زمانی که تلف کرده اند صحبت می کنند و این که سو استفاده از هنر و هنرمند چه اثر مخربی روی فرهنگ یک جامعه می تونه وارد کنه. در کل با این وضعیت اقتصادی موجود دیگه اغلب هنرمندای با تجربه استان مشغول کسب درآمد برای زندگی شون هستند و دغدغه ی بزرگشون مسکن و آینده ی خانوادشون هست. با تاسف باید گفت هنرمندان دیگر رمقی برای فعالیت در عرصه ی فرهنگ و هنر ندارند. این شرح حال کاری من و ۹۵درصد از قشر هنرمند استان می باشد. مسئولین محترم اگر واقعن نگران فرهنگ و هنر این استان می باشند باید نخست به فکر «هنرمند» باشند تا «هنر» و «فرهنگ» دوباره جانی تازه بگیرد.
