برای من رفاقت همواره در دقایقی خود را معنا کرده است و بدنم را به گز گز انداخته و موهای تنم را سیخ کرده که از قضا شرایط مادی هر نوع ابراز محبت ناممکن بوده است: یعنی درست در لحظات فقدان ِ شرایطِ تحمل ِ ادراکِ رئالیسم ِ نکبت بار ِ این جهان در آن اوج دردهای مهیب که از زمین و آسمان بر جسم و جانم حمله کرده اند.
لحظاتی که یافتن مرز بین “دوستی” و “رفاقت”، چیزی جز شقاوت و بلاهت یا ترکیبی از هر دو نبوده است: هرگز نپرس که مرا دوست داری یا نه! این سوال جنایت علیه رفاقت است
