۱- بر اساس تعریف سازمان جهانی بهداشت معلول کسی است که در اثر ضایعات ارثی، بیماری، حوادث یا کهولت، قسمتی از امکانات بدنی یا روانی خود را به طور دایم یا موقت از دست داده و از استقلال فردی او در آموختن و یا کارکردن کاسته شده و در رابطه ی بین فرد و محیط نوعی اختلال ایجاد شده است و بر اساس تعریف سازمان ملل نیز معلولیت شامل گروه های ۱)افراد با صندلی چرخدار۲) افراد نابینا و ناشنوا ۳)افراد با توانایی راه رفتن محدود (افراد مسن و کودکان) ۴) افراد با دید کم (کم سو) می شود.
موضوع این است که کلمه ی معلول که برای افراد آسیب دیده ی جسمی استفاده می شود کاملن در بیان وضع فرد آسیب دیده ی جسمی گنگ و نامفهوم و گاه حتا توهین آمیز است. اینکه اسم صفت علت را برای بخشی از افراد جامعه بکار ببرند خیلی مضحک و ناکارآمد است. بخاطر این اسم صفت ،عموم جامعه و نهاد های اجتماعی و مسئول کاملن روشن و شفاف به کسی که دچار ضایعه ای در اندامی از بدنش شده است نگاه نمی کنند. در واقع در مملکت ما بشکل عجیب و غریبی نگاه به معلول نگاه به ناتوانی جسمی اوست و فرضن کسی که یک پایش را از دست داده را فردی کاملن ناتوان بحساب می آورند؛ در صورتی که پای دیگر و اندام های دیگر او سالم است و او هم تمام حقوق شهروندی از جمله حق تحصیل و اشتغال و ده ها حق دیگر را دارد.
حال پرسش من این است آیا در مملکت ما فردی که پاهایش را از دست داده است به راحتی فردی که پاهایش سالم است می تواند به استخدام یکی از وازرت خانه ها یا نهادهای دولتی درآید؟ بسیاری از مشاغل اداری پشت میز صورت می گیرد و نیازی به پاهای سالم برای انجام وظیفه یا مسوولیت نیست. چرا فردی با ناتوانی جسمی خاصی نباید توانایی های دیگرش بحساب آید؟
