۱.فرآیند و جریان لحظات با خود تصاویری را در ناخودآگاه انسان برساخته می کند. این ایماژها و تصاویر درازدامن هستند و برخی از اشکال و برجستگی های اش برای فرد تا همیشه باقی می ماند، حتا در مکانیسمی روانی از نسلی به نسل دیگر به راه خود ادامه می دهد. گذر زمان به هستی و وجود انسان ها به گونه ای شکل می بخشد که گوئیا زیست آدمی همگی مبتنی بر تصاویری هست که در هزارتوی ذهن ش باقی مانده و دارد به زیست خود تداوم می بخشد. این تداوم حیات تصاویر و ایماژها در دوره کهنسالی، شکل دیگری از حیات و سرزندگی روزمره هست، که اگر تا پیش از این با فعالیت و کنش عملگرایانه، خود را به نمایش می گذاشت، اما در دوران کهولت و ناتوانی جسمانی، به درون جهان ذهنی منتقل می شود تا حیات خود را در ساحت دیگری پی بگیرد. حافظه ای برآمده از سال ها زندگی و گذران در جهان پر از تصاویر، همواره پر از خاطراتی هست که همراه با سالمند خودش را می کشد و در جهانی از سکون ها و سکوت ها، هستی اش را معنا می بخشد.
۲.رویای جاودانگی، هر ذهنی را درگیر می کند تا با پرتاب خاطرات خویش به درون حافظه جهان، هستی و وجود خود را به درون روایتی بکشاند که مهمترین کارکردش فاصله گرفتن از فراموشی هست. چه اینکه فرد چیزی را فراموش کند و چه اینکه فرد به تمامی خودش فراموش نشود. روایت خاطرات و انعکاس آن در حافظه زمان، چه بسا تنها را مقاومت و ایستادگی باشد که کهنسالان و سالمندان به آن دسترسی دارند. جهان علاوه بر اینکه ترافیکی از ایماژها و تصاویر با خودش به همراه می آورد، روایت ها نیز به مثابه شکلی از کنش انسانی، جهانی موازی را برای سوژه ها و افراد برساخته می کند تا به بودن خویش در جهان معنا بخشد. ادبیات چیزی جز همین در هم تنیدن تصاویر ذهنی و روایت های متعین نیست و از سویی نیز سینما درهم تنیدن جریان بی وقفه تصاویر و روایت هاست.
