خبرها به شدت کوتاه، تلخ و گزنده هستند. خبرهایی که از ورزش می آید. خبرهای تلخی که از بیماران خاص می آید. خبرهایی که از سطح خیابان ها و موتورسوارها می آید. خبرهایی که از درگیری ها در فضاهای عمومی شهر در برازجان می آید. همگی یک وجه اشتراک دارند. اینکه آنچه که تکرار می شود؛ همانا جوانمرگی و مرگ جوانان شهر هست. چه شده است که درون این هزارتوی تلخ گرفتار آمده ایم؟
در این هزارتو حتا طبیعت هم انگار دست به کار شده و جوانان شهر را در خود می بلعد. آخرین و تلخ ترین خبر؛ سقوط کوهنورد بسیار جوان برازجانی؛ شادروان مجید مهاجری بود که داغ جدیدی را بر پیکره فرهنگ جوانان برازجانی نهاد. خبری که حاکی از آن هست که این جوانمرگی دارد به فرهنگ ریشه داری تبدیل می شود و امید به زندگی را به شدت پایین می آورد. آنچنان که در حوزه ورزش که حوزه سلامت و امید به زندگی هست، شاهد رخدادهای متعددی هستیم که بازیگر اصلی آن مرگ هست و نه زندگی. باید به تحلیل فرهنگ و جامعه ای پرداخت که چه چیزی در سرشت و نگرش شهروندان تغییر نموده است که به همین سادگی، جوانی که سالها تمرین کرده و در کارش حرفه ای شده، به کام مرگ فرو رود و بعد هم مسئولین و تحلیل گران به سادگی همه چیز را به گردن طناب، ریسمان و چیزهایی از این دست بیندازند. ساده انگارانه هست که همه چیز را مبدل به کاریکاتور نماییم و عمق فاجعه ای که در این سالها در حال رخ دادن و تکرار شدن هست، را نادیده بگیریم و از زیر بار مسئولیت بگریزیم.
وضعیت بهداشت و درمان در این فضا هم موقعیتی بهتر از این ندارد. چه جوانانی که به دلیل بیماری خاصی که دارند و به دلیل سیاستهای درمانی غلط در این سالها به محاق مرگ کشیده شدند. همین چند ماه پیش زرتشت دوانی، بیمار سرطانی در بوشهر بود و در همین هفته ها هم رسول بهروزی؛ بیمار دیابتی در برازجان دچار فرهنگ جوانمرگی شدند. این ناکارآمدی ها آنچنان تکراری شده که از فرط مکرر شدن، ملال آور شده و قبح اخلاقی آن هم به فراموش سپرده شده و به چیزی عادی و دم دستی مبدل شده است. جان جوانان به بازیچه ای برای فرهنگ جوانمرگی در برازجان و شهرهایی از این دست مبدل شده و جوانان به چه سادگی از دست می شوند.
