انسان خواه سالم و خواه معلول در جامعه شکفته می شود. بدن انسان با همه توانایی ها و ناتوانی هایش به عنوان بخشی از موجودیت او پیوندی متقابل با زندگی اجتماعی دارد. هر انسانی با همه ویژگی های جسمی و روحی یک فرد در جامعه است که از حقوق مشخص شهروندی برخودار است. علاوه بر این بدن انسان در جریان تغییرات اجتماعی در دنیایی که با سرعت دگرگون شده و همچنان نیز این دگرگونی ادامه خواهد داشت تاثیر پذیرفته و همچنان نیز تاثیر خواهد گرفت . هر فردی با هر بدنی که دارد می تواند درباره بدن خویش تصمیم گرفته و از سلامتی آن مراقبت کند یا برای بدست آوردن سلامتی از همه امکانات موجود که جامعه در اختیارش قرار میدهد استفاده کند. معلولان نیز جدا از سایر افراد جامعه نبوده و به صرف داشتن نقصی در بدن از این گردونه خارج نمی شوند. معلول انسانی است که محدودیت عملکرد جسمانی ، ذهنی و یا حسی به صورت بلند مدت دارد که برای زندگی نیاز به در اختیار داشتن امکانات خاص دارد. جامعه موظف است حقوق شهروندی وی را برای داشتن زندگی شایسته به وی اعطا نماید. از بین بردن موانعی که فرد معلول را از حق انتخاب محروم و محدود می کند مورد مهمی است که باید در سیاست گذاری اجتماعی به آن توجه شود. فرد معلول حق دارد مانند یک فرد عادی بر زندگی خود کنترل داشته و حق انتخاب متناسب با توانایی یا ناتوانی خود دارد. در بعضی از جوامع نگرش های منفی و حتی حذف این افراد از زندگی اجتماعی مانعی است که با این افراد با آن مواجه هستند و در واقع در این مدل از جوامع مانع اصلی در برابر فرد، خود جامعه و نگرش های فرهنگی است نه معلولیت جسمانی. نباید نداشتن یک توانایی و یا داشتن حتی چند ناتوانی به معنای از کار افتادگی تلقی شده و فرد از زندگی اجتماعی طرد شود و از مشارکت اجتماعی او جلوگیری شود. در سال ۱۹۸۳ مایک الیور معلول دانشگاهی انگلیسی مدل اجتماعی از کار افتادگی برای کمک به وضعیت معلولان ابداع کرد که این مدل منحصر به فرد بر اساس اختلال / ناتوانی ترسیم شده است و بوسیله فعالان حقوق معلولان در انگلستان مورد توجه قرار گرفت. این مدل همه افراد دارای مشکلات یادگیری / معلولیت های جسمی و یا معلولیت ذهنی و یا افرادی که دچار مشکلات احساس و روان و همچنین مشکلات رفتاری در بر می گیرد. الیور این مدل را نه به عنوان یک نظریه همه جانبه از کار افتادگی بلکه به عنوان نقطه شروعی برای توجه جامعه به معلولیت معرفی کرد.
