اصلاح طلبی در حال نمایش نامه خوانی
مسعود رفیعی طالقانی
اصلاح طلبی در دوران اعتدال به کدام سو می رود؟ این پرسش از پیش واجد معنا و پاسخی چندگانه است؛به بیانی بهتر ، پرسش/گزاره ای است که خبر از یک وضعیت می دهد.چندگانگی معنا و پیچیدگی وضعیت در آن، پیشاپیش و قبل تر از آنکه به جستجوی پاسخی درخور برای آن برآییم، مشهود است ،چرا که طرح این پرسش اساسا نشانه ای از اضطراب در خود دارد!
در حالت عادی ،خب معلوم است که اصلاح طلبی به کدام سو می رود؛ به سوی اصلاح، اما وقتی وضعیت استثنایی باشد، اصلاح طلبی ممکن است سر از جاهای دیگری هم در آورد. مثل همین اتفاقی که در روزهای آغازین کار مجلس دهم رخ داد و آن همه هیاهو برای ریاست فردی با شناسنامه اصلاح طلبی ، بدل شد به هیاهوی بسیار برای هیچ . ایراد کار در اینجا بود که اصلاح طلب ها ، اعتدال را زیادی جدی گرفته بودند، نه مشی اعتدالگرایانه را!«اعتدال» یا گزاره «دوران اعتدال»،بخشی از تمام این وضعیت استثنایی است که از آن حرف می زنیم و از همین جاست که پرسندگان ، به پرسش از سرنوشت و سمت و سوی اصلاح طلبی در دوران اعتدال رسیده اند،در حالی که اعتدال ،«دوران» نیست بلکه «دوران ساز» است؛اعتدال به این معنا که در وضعیت استثنایی کشور رخ نموده ، بی چهره گی و شکننده بودن خود را خیلی خوب به نمایش گذاشته است؛ در واقع اعتدال ، سیمایی از خود ندارد ،بلکه دارد سیمای دیگران را به خوبی نمایش می دهد.مثل پرده سینما که بازنمود تصویری است که روی آن منعکس می شود .اصلاح طلبی در چنین شرایطی، وضعش از قبل وخیم تر می شود (هرچند بشرط آنکه بپذیریم وضع قبلی آن بهتر از این ها بوده است). اصلاح طلبی در این وضعیت استثنایی که اعتدال بدل به شکلی از اشکال چندگانه ی وجدان عمومی جامعه شده، به گونه ای سخت نفس می کشد.اصلاح طلبی در این شرایط باید تاوان گناه عدم صیانت از خود را پس بدهد که دارد همین کار را هم می کند. و به این ترتیب، اصلاح طلبی در شرایط برندینگ اعتدال، به هیچ سویی جز بازگشت به نقطه صفر نمی رود؛ تنها می تواند نشان دهد که دارد کاری می کند!مثل نمایش نامه خوانی به جای نمایش.