بعد از امرار معاش مهمترین دغدغه ی معلولین در هر جامعه ای همین مسئله ی رفت و آمد و حضور در مراکز درمانی، اداری، فضاهای سبز و مراکز خرید شهری می باشد. مانند هر فرد اجتماعی معلولین نیز نیازها و زندگی اجتماعی خود را دارند اما من بعنوان یک معلول شهروند برازجان به چند درصد از این امکانات که قانون برایم در نظر گرفته دسترسی دارم؟ شاید پنج درصد هم نشود. بگذارید خیلی شفاف بگویم بجز بیمارستان 17 شهریور، فرمانداری آن هم فقط طبقه ی اول، تعدادی بانک، اداره ی پست، سالن آمفی تاتر فرهنگ، و ساختمان پزشکان دی در شهر ما هیچ اداره ای، پیاده روای و پارکی و همچنین مراکز خریدی مسیری برای ورود و خروج معلولین تعبیه نکرده اند. طبق این قانون که در اریبهشت 1386 در مجلس تصویب شده است اجرای تمام مواردی که عنوان شده بر عهدی شهرداری است ولی خنده دارتر از این نمی شود که در شهر ما هیچ معلول ویلچر سواری جهت پیگیری کارهایی که در شهرداری دارد نمی تواند وارد آن اداره شود.