قاسم تنگسیرنژاد:
اولین ویژگی «در انتظار گودو» بی معنایی زبان – در این جا به معنای گفتگوی- شخصیت های نمایش نامه است. این یکی از بارزترین مولفه های زندگی پس از دو جنگ جهانی است. زبان دیگر کارکرد معنایی ندارد یا به قولی ما حرف می زنیم برای اینکه فقط حرفی زده باشیم. به زعم شهلا حائری در نمایشنامه های ابزورد:«زبان معرف روانشناسی شخصیت ها نیست. حتا دیگر وسیله ارتباطی نیست. کلام بی معنا، بازتاب بی معنایی و عبث بودن زندگی انسان است.» زبان بکت در این نمایشنامه هام از این ویژگی ها برخوردار است.
* دانش آموخته کارشناسی حقوق و کارگردان تئاتر
