«تمدن ابزار وار مکانیکی، به آخرین حد توحش رسیده.» این سخن آلبر کامو در توصیف وضعیت انسانِ عصر ماشین است؛ درست زمانی که ساینتیسم در اوج خودشیفتگی در حال تاخت و تاز بود. و این آغاز شکل گیری نحله ادبیات «معنا باخته» در اروپاست. در حقیقت، معنا باختگی، واکنشی غریزی و طبیعی به جریان های فتافیزیکی از یک سو، و ماشینسیم و علم گرایی از سوی دیگر بود. اروپای خسته از قرون وسطا، اینک در چنگ پدیده ای نیرومند افتاده بود که در تحلیل نهایی انسان را به مثابه چرخ دنده ای می پنداشت که پیوسته برای فرونشاندن عطش سودخواهی مالکان درحال چرخش و تولید بود.
