اسماعیل حسام مقدم: ” چطور کسی می تواند ناگاه وسط خیابان بایستد و از خود بپرسد: این آیا سرنوشت من است؟ … ” (جورجیو آگامبن)
و دقیقن همین سرنوشت اوست که به ناگاه سیلی بیاید و او را با خود ببرد. پرسش اساسی این هست که این چه زیستی هست که به همین سادگی، می تواند کسی در عرض چند ثانیه به هیچ مبدل گردد. چرا نظم و انسجام اجتماعی، به این حد از زوال رسیده است که می تواند یک حادثه نه چندان فاجعه بار، این چنین فضای مرگ را بر شهری مسلط کند؟ و البته این “سیل” می تواند یک استعاره باشد از همه آن بلایا و خشونت هایی که آنقدر زیاد شده که دیگر قبحش شکسته است. بی تفاوتی به رویکردی به شدت اخلاقی! مبدل گشته و چه بسا مبدل به ادبیات و هنر نیز شده است. ادبیات فحاشی و ترور شخصیت و هنر چگونه کشتن و چگونه تجاوز کردن! حالا دقیقن می شود لحظه ای ایستاد و به فکر فرو رفت که چرا این همه ناهنجاری های ساختاری و طبیعی در شهرهایی چون برازجان رو به فزونی گذاشته است.
