سیاست در جامعه امروز ایران
مصطفی مهرآیین
۱) مفهوم «امر سیاسی» یکی از مهمترین مفاهیم کارل اشمیت، فیلسوف و متاله سیاسی آلمانی، است. بنا به شرح مارک لی لا از نظریه سیاسی اشمیت، منظور اشمیت از «امر سیاسی» شیوه ای از زندگی یا مجموعه ای از نهادها نیست، بلکه معیاری برای اتخاذ نوع خاصی از «تصمیم» است.اخلاق چنین معیاری را در تفکیک میان خیر و شر می بیند و زیبایی شناسی در تفکیک میان زیبایی و زشتی. آن معیاری که برای سیاست مناسب باشد کدام است؟ اشمیت در پاسخ به این پرسش معتقد است:«آن تفکیک خاص سیاسی که اعمال و انگیزه های سیاسی را بدان می توان تحویل کرد، همانا تفکیک میان دوست و دشمن است». بنا به نظریه «اصالت تصمیم» اشمیت، یک جمع صرفاً تا آن جا گروه سیاسی محسوب می شود که دارای دشمن یا دشمنانی باشد. به اعتقاد اشمیت، دشمنی به رابطه ای گفته می شود که زمانی، و فقط زمانی، سر می زند که من دریابم افراد یا گروه معینی «چیزی وجوداً متفاوت و بیگانه با من هستند» و «دیگری و غریبه» محسوب می شوند. او می گوید:«بگو دشمنت کیست تا به تو بگویم خود کیستی».باز در کلماتی موجز می نویسد:«فرق می گذارم، پس هستم».اشمیت معتقد بود دشمنی رکنی اساسی از حیات آدمی است تا آنجا که باور داشت حتی لیبرال ترین ملت ها هم اگر فکر کنند بقایشان واقعا به خطر افتاده است، گاوآهن های بازار آزاد خود را برای شمشیرها خواهند شکست. به باور بسیاری از شارحان نظریه سیاسی اشمیت، اشمیت این عقاید را تا حدود زیادی بر مبنای باورهای مسیحی خود مطرح ساخته است که در آن باید تصمیم بگیری «مسیح یا برابا».به باور اشمیت جهان خدایان جهانی است که در آن آدمیان دایما گرفتار عداوت خشن و ناگوار هستند. اشمیت معتقد بود انسان لیبرال و رمانتیک عصر جدید انسانی است که خود را از این منطق سیاسی خدایان خلاص کرده و با چنگ زدن به ایده هایی همچون تسامح و مدارا و آزادی از اعتقادی به اعتقاد دیگر و از مسلکی به مسلک دیگر متمایل می شود، در تمامی ادیان مجرب و خبره است ولی به هیچ یک ایمان ندارد.به باور اشمیت، دولت سکولار لیبرال دستاورد نبردی است نه میان ملل و طبقات، که میان انسان و خدا. انسان به این نتیجه رسید که عداوت میان آدمیان که خداوند فرموده بود، عداوتی زیاده خشن و ناگوار است. ازاینرو، انسان صلح و فراوانی و رفاه را به معجزات مقدسین و تصمیمات حاکمان مقتدر و مطلق العنان ترجیح داد و سیاست را به جای «دشمنی» بر مبنای «دموکراسی» بنیان نهاد.اشمیت ضد یهود، پیروز چنین سیاستی را یهودیان می داند که از طریق لژ های ماسونی شان، کنیسه و حلقه های ادبی و روشنفکریشان «اراده قدرت» خود را دنبال می کنند.
