"دشت گریان؛ تراژدیِ تاریخی است که تکرار می ‏شود. که پایان نمی‏ پذیرد. که بارها و بارها روایت می‏ شود. که دنبال درمان نیست، چرا که تنها زمانی درمان می‏ شود که تکرار نشود. زخم تاریخ، زخم پناهنده ‏گی و بی‏ مکانی و بی‏ هویتی، همیشه شامل انسان معاصر هست و خواهد بود. النی سمبل انسان بی‏ مکان و بی ‏مرز است. مرز جغرافیایی برای اش وجود ندارد. النی زخم تاریخ است. النی ترومای تاریخ مدرن است. فریاد النی فریاد تاریخ است. او نماینده‏ ی یک زخم تاریخی نیست؛ بلکه او نمایاننده‏ ی زخم تاریخ است. آنجلوپولوس فقط روایت گر زخم ‏هاست، شفادهنده و درمان کننده نیست که زیبایی هنرنمایی ‏اش هم در همین روایت گری‏ اش است. او تنها تصاویر شاعرانه ‏ای به بیننده‏ ی خود ارائه می ‏دهد که بیننده ‏اش با هر تصویرش عشق بازی می‏ کند. آنجلوپولوس با فریاد پایانی فیلم بغض و فریادی را در گلوی بیننده‏ ی خود حفظ می‏ کند که هر زمان از تاریخ نیاز به ترکیدن دارد."