بدون شک داشتن مدارس پویا مستلزم مدیریت توان مند و همه جانبه گر می باشد که بتواند با اشراف بر آموزش، اخلاق و سیستم اداری بسته به موقعیت زمانی، تصمیم گیری نماید و از چالش های پیش رو عبور کند. این مدیر می بایست سایه ی مرئوسین را بالای سر خود حس کند و با آشنایی با طرز فکر و اندیشه آنها و گرفتن ایده های نو سعی در ارتقاع خود نماید. با داشتن همکاران خوب برای برنامه ریزی آموزشی سر شوق آید و با داشتن منابع مالی از دغدغه ی تهیدستی نگرانی نداشته و ملزومات پیشرفت را آماده کند.
یک مدیر خوب نه مدیر سیاسی است بل که مدیر آموزشی و اخلاقی در آموزش و پرورش کودکان و نوجوانان یک مملکت است. اما در سال های اخیر دیده ایم که نگرش های سیاسی و سلیقه یی بر همه چیز سایه افکنده است از جمله نظام آموزشی کشور. وقتی ملاحظات گروه ها پیش می آید نمی توان انتظار داشت افراد لایقی که تمایلی ندارند جزء گروهی باشند، بتوانند در این موقعیت علاقه ای نشان دهند.
حال با نظر به شرایط امروزه مملکت و با وجود مشکلات عدیده اقتصادی و در پی آن معضلات اجتماعی مثل بی کاری و بی انگیزه گی دانش آموزان و رواج فرهنگ پول گرایی و مادیات و کم رنگ شدن مسایل فرهنگی و معنوی تنها راه نجات، برگشتن به آموزش حقیقی و به دور از هر گونه گرایشات سیاسی و سلیقه یی می باشد.
متاسفانه بودجه ی آموزش و پرورش با این همه نیروی آموزش و پرورشی و در اختیار داشتن دانش آموزان بسیار در رده های مختلف تحصیلی، نیازمند تخصیص بودجه و تامین اعتبار مناسب می باشد. و بعد از این یکی از ابعاد مفقود شده ی آموزش، نظارت می باشد. نظارت زمانی معنا می یابد که زیردستان، مقام های بالاتر اداری را بهتر از خود و در منزلت اجتماعی و حرفه یی ارجح تری احساس کنند و اهمیت کار آن ها را درک کنند. آن وقت می پذیرند که باید نظارت شوند و به اصلاح تدریجی و گام به گام امور بپردازند. اما در سال های اخیر مدیران به پختگی لازم برای اجرای سیاست های مناسب آموزش و پرورش نرسیده اند و مجری عوامل سیاسی و سلیقه یی هستند و هر دو طرف نیز میلی به نظارت ندارند.
به طور خلاصه می توان عوامل زیر را در ناموفق بودن سیستم آموزش و پرورش ایران بر شمرد:
عدم ثبات مدیریت و نگرش های سیاست گذاری بلند مدت، عدم انتصاب مدیران شایسته، بی انگیزه بودن دانش آموزان در امر تحصیل و نیروهای آموزش و پرورشی در امر آموزش، عدم امید به آینده، فقر فرهنگی و اقتصادی، نبود نظارت بر امور آموزشی و بی توجهی به مشکلات اجتماعی / اقتصادی و فرهنگی نیروهای فرهنگی و دانش آموزان.
حل این موارد می تواند به داشتن سیستم آموزشی پویاتری یاری رساند.
*دبیر بازنشسته ی آموزش و پرورش
