گفت و گو منتج به انباشت فکر می شود.” (دیوید بوهم)
گفت و گو در فضای عام، آن گفتاری دوسویه میان دو فرد است، اما در معنای خاص آن نحوه یی از حضور انسان ها در جهان است که نشان گر گشوده گی ایشان به دیگری و تحقق اشتراکی موفقیت ها و دغدغه های انسانی است. گفت و گو همواره امکان مفاهمه و به زعم دیوید بوهم، انباشت شدن تجربه های زیستی و وجوه اندیشه ایی انسان ها با یکیدیگر می شود.
«شوق گفت و گو» کتاب جدید حسن قاضی مرادی با عنوان فرعی «گستردگی فرهنگ تک گویی در میان ایرانیان» است که از سوی انتشارات «دات» منتشر و روانه ی بازار کتاب شده است. قاضی مرادی، محور و بنیان تگ گویی را خود بیان گری می داند. از این رو حجم گسترده ای از صحبت ما با دیگران، حامل خود بیانگری متقابل مان، یعنی بیان کردن خویشتن است. در حالی که گفت و گو، ارتباط گفتاری یا عمل ارتباطی دو فرد، فرد با گروه، یا چندین فرد با یکدیگر به وسیله ی بیان، نوشته و یا تصویر است.
نویسنده معتقداست: «گفت و گو ارتباط کلامی دموکراتیک است.امروزه جامعه ی ما در دوره ی تاریخی گذار از جامعه سنتی به جامعه مدرن یا متجدد قرار دارد. این گذار تاریخی محقق نمی شود مگر با پیش گرفتن روند دموکراسی سازی در همه ی عرصه های زندگی فردی و اجتماعی.» نویسنده ی کتاب معتقد است: «همان گونه که عشق رهایی از اسارت و پیش روی در روند آزادی است گفت و گو نیز روند آزادی از همه قید و بندهای فکری، احساسی و رفتاری به میراث رسیده به ماست؛ وقتی که بدون رویکرد انتقادی اسیر آن ها مانده ایم و کورکورانه از آن ها پیروی می کنیم، می باید گفت: عشق والاترین گفت و گوی انسانی است»
در فصل اول نویسنده تلاش دارد، مبحثی تحت عنوان «خشونت ورزی در گفتار» را باز کند. در این میان، خشونت گفتاری را گونه یی از خشونت اجتماعی می داند که در آن، کلمه و رمزهای زبانی و در کل، زبان، ابزاری برای تحمیل اراده ی خود به دیگری و سرکوب او است. نویسنده ارتباط کلامی مبتنی بر خشونت را به دلیل تعصب ورزی، شرایط استبدادی سیاسی کشور ایران در سده های گوناگون می داند. نویسنده در فصلی دیگر تلاش دارد با تعریف گفت و گو به عنوان ارتباط کلامی خاص از منظر نظریه ی دیوید بوهم هدف، پیش نیازها، اصول نظری و مولفه های عملی آن و نیز نقش گفت و گو کنندگان را ارایه دهد.