روشنفکر، تنهاست و تنهایی، سرنوشت روشنفکر است. روشنفکر، منتقد مدرن است و به واسطه‌ی نقد مدام و بی هراس از قدرت و مبارزه با فساد در انزوا به سر می‌برد. تنهایی و انزوایی روشنفکر، نه تنها از جانب قدرت رسمی و مخالف دگراندیشی اوست که دوستان همسو و به ظاهر منتقد قدرت نیز او را به تنهایی سوق می‌دهند چرا که همفکران پس از مدتی از ازدحام خویش، قدرتی را تشکیل می‌دهند تا با فشار بر قدرت رسمی از آسیب قدرت در مصونیت قرار گیرند و چه بسا خواسته یا ناخواسته همسوی قدرت رسمی شوند. روشنفکر اما، به دوستان همفکر نیز نقد وارد می‌کند و در نتیجه‌ی آن دوستان بیش از قدرت او را به انزوا سوق می‌دهند. روشنفکر، به همین دلیل شکل و شمایل هیچ کس را ندارد و المثنی دیگران نیست. روشنفکر، خودش است با خصوصیات خودش و نقد هرگونه قدرتی که به ظاهر و یا در باطن آرمانها و ارزشهای انسانی را پایمال کند. روشنفکر اما بیش از نقد به قدرت رسمی، تلاش می‌کند نقاب از چهره سالوسال بردارد. کسانی که تلاش می‌کنند خود را به ظاهر همسو با توده‌ها و جامعه نشان دهند و حتی قهرمان آنان گردند اما در باطن همراه قدرتی هستند که به ظاهر نقد آن می‌کنند. روشنفکر به نقد روشنفکران بالماسکه‌ای همت می‌گمارد که با نقد بخشی از قدرت خود را در حمایت بخش دیگر قدرت رسمی قرار می‌دهند و از اختلاف آنها خود نیز احساس قدرت می‌کنند.
*نویسنده و منتقد فرهنگی
