علیه “افسردگی ملی”
دکتر مصطفی مهرآیین
۱.همه جا سخن از بنزین و گرانی و سخت شدن زندگی است.این را می توان پذیرفت.اما نباید فقط در همین سطح باقی ماند و همچون افراد بیسوادی چون سعید لیلاز و محسن رضایی و حسام الدین آشنا و عطاالله مهاجرانی و مسعود بهنود و …..حرکت مردم را صرفا ناشی از فقر و بی پولی و ….دانست و آنها را دعوت به مقاومت و پیروی از نظام کرد.
۲.به تاسی از آنچه کریستوا درباره جنبش می ۶۸ فرانسه می گوید،جنبش مردم ایران را جنبشی علیه “افسردگی ملی” می دانم.جنبش مردم ایران تلاشی ساده است برای به پرسش کشیدن قوانین و ارزش ها و هنجارهای موجود که لحظه ای حیاتی در زندگی روانی افراد و جوامع است.جنبش مردم ایران جنبش “سرپیچی” است که بدون سرپیچی انسان نمی تواند حتی با خود سخن بگوید و با خود به گفتگو بنشیند.جنبش ایران جنبش علیه فقر که در پیوند با معاش و مدیریت و برنامه و یارانه و کمک و ….باشد،نیست.جنبش ما یعنی جنبش سرپیچی انتخابی بنیادین در “حیات” یک جامعه( و نه صرفا معاش) است که “شادمانی” را ممکن می کند.شادمانی تنها به معنای خلاص شدن از دست فقر نیست،بلکه دست یافتن به “هنر زیستن” است.جنبش جامعه ایران جنبش خواست شادی است که تنها با سرپیچی ممکن می شود.
۳.جامعه ما افسرده است.جامعه ما آنقدر که از گریه و لباس سیاه و ریش و بد اخلاقی و تحکم و هشدار و نصیحت و پند و جملات کلیشه ای و …..آسیب دیده است و سعی در گریختن از آنها دارد از فقر و بی پولی ناراحت نیست.خواست شادی خواست سعادت اقتصادی و نان نیست،بلکه خواست آزادی معنوی و زبانی و رفتاری و عاشقانگی است.خواست شادی خواست زندگی است.این زندگی است که در نتیجه سوگواری و عزاداری دایم مرده است.آتش زدن نشان از مرگ ندارد.آتش نشان از سرپیچی از وحشت ایدئولوژیک حاکم بر زندگی ما دارد.
۴.به انسان ایرانی بسته معیشتی ندهید،بسته شادی و فرصت زندگی و عشق بدهید تا روان افسرده اش درمان شود و گرنه خشم انسان افسرده از هیچ لشکر و سلاحی نمی ترسد.